Konserwacja rzeźb betonowych Wyrwanych z ziemi z cyklu NN, autorstwa Władysława Hasiora z Zakopanego, z 1968 r.

Założeniem działań konserwatorskich mojej pracy magisterskiej było utrwalenie substancji zabytkowej obiektów. Podjęcie prac konserwatorskich było niezbędne dla ocalenia rzeźb, ponieważ ich stan zachowania pogarszał się. Zabiegi konserwatorskie miały na celu zatrzymanie procesu dezintegracji poprzez usunięcie nawarstwień chemicznych i biologicznych. W celu jak najdłuższego utrzymania dobrego stanu zachowania rzeźb w ekstremalnych warunkach zewnętrznych zdecydowałem się na przeprowadzenie zabiegu wzmacniania strukturalnego metodą próżniową. Zachowane materiały ikonograficzne pozwoliły na podjęcie próby odtworzenia zdezintegrowanych części rzeźb oraz przywrócenia im pierwotnego wyglądu.

Konserwacja rzeźb Władysława Hasiora była dla mnie nie lada wyzwaniem. Rzeźby były zachowane w bardzo złym stanie. Wykonane są w nowatorskiej technice z trudnego do konserwacji materiału. Fakt ten wymagał ode mnie poszerzenia wiedzy z zakresu konserwacji betonu oraz pogłębienia zagadnień związanych z konserwacją sztuki współczesnej. Znaczne rozmiary rzeźb i ich ciężar sprawiały, że każdy z przeprowadzanych procesów konserwacji był dodatkowo skomplikowany. Mam nadzieję, że sprostałem w pełni temu trudnemu zadaniu, a efekty mojej pracy będzie można zobaczyć w Zakopanem.

(ur. 1990)
Studia: WKiRDS (2011–2018) i Studium Pedagogiczne (2014–2016) ASP w Warszawie. Zajmuje się konserwacją i restauracją dzieł sztuki oraz rzeźbą. Uczestniczył w pracach wielu zespołów konserwatorskich, m.in. w kolegiacie św. Wawrzyńca w Żółkwi (Ukraina, 2012–2013), w Bremie i Siegburgu (Niemcy, 2015); na cmentarzu żydowskim w Warszawie (2016); w warszawskich kościołach: Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca (2017), Niepokalanego Poczęcia NMP na Bielanach (2017–2018), Najświętszego Zbawiciela (2018). Wyróżnienie honorowe na VIII Ogólnopolskim Biennale Rzeźby w Drewnie, Zakopane (2009).